Za to, że dzielnie o mnie walczył i podniósł mnie po wielkim upadku, za powołanie zakonne- o taaak... , za to, że wybrał mnie z pośród milionów, właśnie mnie...! No i... za wszystko po prostu!

dobry temat dobrze wpadłam na taki:)
Ja kocham Boga za wszystko, za to że pomógl mi wstać i zberac mi sie pomaga bo wydarzeniach jakie miałam nie dawno. Znalasł mi przyjaciól za to go tez kocham, za to że mam dla mnie plan, jaki kolwiek, ale ma. Za wszystko co mam, za to co bede miała. ZA WSZYSTKO JEST TYLE RZECZY ZA KTÓRE KOCHAM GO ŻE NIE WSPOSÓB TEGO WYMIENIC

Kocham bo mnie pierwszy umiłował

W sumie ta miłość polega na bezinteresowności i wszystko, cokolwiek Bóg nam daje moim zdaniem ma swój sens i znaczenie. Kocham, choć nie wszystko i nie zawsze rozumiem...Tu sie dochodzi do pewnego paradoksu w sumie...Bo im większa miłość do Niego, im bardziej pogłebiamy naszą wiarę, to tym samym coraz bardziej uświadamiamy sobie, że cokolwiek robimy sami, bez współpracy z Nim, zawsze będzie małe i nieudolne. Człowiek jest bardzo słaby i kruchy, a jednocześnie jest AŻ dzieckiem Boga!!! Więc czyż może być coś piękniejszego jak poprostu trwanie przy Nim? Gdy przychodzą mi takie myśli, to zawsze znowu przychodzi myśl jak bardzo ubodzy są ci, co żyją jakby Bóg nie istniał, na własną rękę... Dlatego też trwajmy w Nim, aby pokazać sens naszej Wiary zbłąkanym owieczkom PS: Przepraszam, że jakoś tak zawsze sie straszliwie rozpisuję, ile razy się staram, żeby było krócej, to normalnie nie wychodzi...masakra